Bonusdag #247 Samen

We komen samen. Met z’n vieren. Rond het bed.
Zoals we de afgelopen tijd gevierd en geleefd hebben.
Deze keer is het anders. Deze keer is het helemaal anders.
En jij weet dat.
Afscheid.
Afscheid nemen nu het nog kan binnenkomen. Wanneer je het nog merkt.
Lieve woorden die je helpen om verder op pad te gaan. Over vertrouwen, liefde, respect, doorzetten, kansen zien, over vieren én God.
Tranen.
Bij iedereen behalve bij jou.
De tumor heeft bijna alles stopgezet. Met orkaankracht verwoest het alles bij je. Ook het delen van tranen lukt niet meer.

Noovie heeft een tekening gemaakt. Een mooie. Zoals Noovie is. Zonder twijfel. Alle lijnen zijn zonder twijfel gemaakt. In een keer.
Je steekt je duim omhoog. Nou ja, je duim steekt wat naar buiten. “Goed gedaan zus” wil je eigenlijk zeggen. Maar praten lukt sinds vannacht niet meer. Ook de tekening helpt je om op weg te gaan.
Verdriet.
Heel veel verdriet.

Je sluit nadat we alles gezegd hebben je ogen. Je probeert te gaan. Je houdt lang vol, maar zo makkelijk gaat dat niet. Noovie houdt je vast. Zoals alleen noovie dat kan. Zonder twijfel.
Evelien legt het vast. Dit is de mooiste foto van jullie ooit. Én de meest beladen.

De kinderthuiszorg komt binnen.

We gaan het doen.

Mama leest voor. Uit Narnia. Je neemt het op. En de tranen vloeien.
Je doezelt in. Zo moe ben je. Gisteren gaf je aan dat het meer dan genoeg was geweest. Te moe. Geen energie. En gelukkig; “ik hou van jullie.”

Jij bent mijn held. Jij kan alles. Samen hebben we zo ongelofelijk de sterren aangetikt. Met lef. Zonder angst. Zo goed mogelijk bleek in de afgelopen maanden een gouden onderlegger voor excellentie.
Uit de meest verslagen posities wist je terug te komen en sterker te worden.

Daar heb ik naar gekeken.
Daar heb ik van geleerd.
Daar ga ik mee verder.

Dan komt het het moment dat ze het infuus aan gaan leggen. Mama leest voor.
“Rechterbeen?” vraagt de huisarts.
“Rechterbeen” zeg ik.

Door het infuus komt Dormicum. Daar val je van in slaap.
Maar wat is dit moeilijk.
Verschrikkelijk.
Ik ga door de grond. Ik wil dít zo écht niet en toch……

Mijn allerbeste vriend

hoe moeilijk ook.

Het is beter zo. Echt beter zo.

Heel even word je om 19.00 uur wakker. Ogen half open. We hebben contact omdat je in m’n vingers knijpt.

Hoe het verder gaat weet ik niet. Misschien zien we elkaar morgen, misschien niet meer. Ik hoop dat je de komende paar dagen gewoon nog even wakker wordt. Dat we contact hebben.

Tot slot.
Aan jouw droom, dat er geen kinderen meer overlijden aan hersenstamkanker, gaan we werken.
Zo goed mogelijk. Zoals jij dat de afgelopen 9 maanden deed. Ik heb gezien dat je dan dingen kan bereiken die niemand voor mogelijk houdt.

Tobias is pijnvrij. En slaapt. Z’n hart bonkt een stevig ritme. De longen pompen als nooit te voren.
Maar de tumor is ook zeer actief.

Lieve mensen. Het was ‘n bijzonder verdrietige dag.

#tobias
#hersenstamkanker
#held
#samen