“Kijk! Mijn rechter grote teen beweegt. Ik stuur hem zelf aan.”
Evelien en ik kijken enthousiast toe. En jaaaaaa hoor. Het beweegt. In een keer. Zonder dat z’n linker het eerst ‘voor’ doet. Hij bewoog z’n rechter grote teen al wel. Maar daar moest ie erg bij nadenken. Wat er dan gebeurde is dat eerst links werd aangestuurd. En daarna rechts. Zeg maar net als vroeger. Als je dan een balk door midden wilde zagen, dat je vader een beginnetje maakte. Dan lukte het.
En twee uur later kwam de fysio. Sebastiaan. Hij komt 1 keer per week. Een half uur. 3 Kwartier. Of ‘n uur. Net zo lang het nog leuk is. Of Tobias het nog volhoudt.
“Kijk ik kan weer iets nieuws… dan moet m’n rechter sok uit.”
Hij showt zijn nieuwe truc. Sebastiaan in onder de indruk.
Eigenlijk is er elke week weer wat nieuws. Een functie. Een sprong. Een rechterteen.
Het is briljant om te zien.
Ik probeer me dus ook voor te stellen hoe dat in z’n lichaam gaat.
Een signaaltje gaat vanuit z’n hersenen langs de hersenstam door het ruggenmerg, door het bekken, rechtsaf helemaal naar beneden naar de grote teen. Dat signaal heeft dat lang niet gedaan. En moet op een dag gemerkt hebben dat het weer lukt. Magic.
Nou hoe vaker dat getraind wordt… hoe makkelijker het straks allemaal weer gaat.
Mooi is ook dat dat signaal weer terug bij de hersenen komt.
En dat die hersenen te horen krijgen dat ze het goed hebben gedaan.
En dat er in dezelfde kamer, buiten het lichaam van Tobias een man van 41 plus staat te juichen als of ie wereldbeker gewonnen heeft.
Reken maar van YES!
#tobias
#comeon
#positive
#signaal