Bonusdag #216 TT

Vandaag reden we naar Assen. TT. Training.
Opa, ik, Tobias.
Stralend weer boven me.
Stralende kerel naast me.

De pret begon al eerder deze week. Ik zei tegen Tobias: “en nog even op de foto met Valentino…”
Die naam kun je zo ongelofelijk lekker zeggen. Ja… op z’n Gronings dan wel te verstaan. Doe maar mee; Van-len-tinoooo. Die T maakt het zo mooi. Die moet, zoals dat zo mooi heet, nat zijn.

Valentino Rossi is de Italiaanse racelegende. En hij heeft iets met de TT. Hij is de vedette. De absolute vedette.
Dus het zou mooi zijn als wij nog op de foto met hem komen. Met een beetje fantasie, lef en een glimlach lukt er eigenlijk best veel… en ik hou er van.
“Zou dat echt lukken pap?”
En dan is dus dat plannetje geboren.
Nu alleen nog de uitvoering.

We zaten VIP. In de Geert Timmer Bocht, vlak voor de finish.
Mien god…. Wat een geluid. Als of er een brullend monster zo uit een uitlaat ontsnapt. En zo verschrikkelijk hard. We zaten dicht bij elkaar, maar elke keer als er zo’n motor voorbij vloog…. konden we elkaar niet verstaan. Laat staan wanneer er twee achter elkaar reden. Of vier.

Và-lèn-tinoooo reed ook rond. Elke keer als ie voorbij reed, veerde Tobias op. Handje omhoog, zwaaien. Lachen. Prachtig. Misschien zag Rossi dat nou net, dacht ik. Zou kunnen.
Dus de volgende keer dat ie voorbij kwam konden we mooi een selfie maken. Strak plan vond ik zelf.

En het lukte. De selfie is gelukt.
Nou ja dat dacht ik.
Toen ik de selfie nam was meneertje de vedette alweer met 280 km over de meet gevolgen.
Bijna…

Het plan was mooi.
De uitvoering was er.
Maar Valentino ontbrak.

Tegen het einde van de ochtend was het meer dan mooi geweest. Hij moest liggen om zn rug rust te geven. Toen hij in de auto lag, zei hij dat het wel genoeg vond. We reden het midden terrein af. En Tobias sliep al. Dromend over die ene selfie die lukte, maar ook net niet.

Eenmaal thuis ging het tempo eruit.

Het was weer een prachtige herinnering. Dank aan Frans die ons hier voor opgaf.

#tobias
#comeon
#positive
#tt