“Kom To, zullen we je volleybal-matties eens verrassen? Als surprise?” zeg ik in de middag.
“Hoe bedoel je?”
“Zullen we vanavond naar de volleybaltraining gaan? Naar de boys?”
De grimas op z’n gezicht is onbetaalbaar, Met grote ogen zegt ie; ” Tuurlijk doen we dat…. dat verwachten ze nooit.”
Met de taxi laten we ons afzetten.
Het voelt toch we gek om zo dichtbij te zijn en zenuwachtig te worden. Dat voelde ik.
En Tobias? die wilde zo snel mogelijk naar de training.
We staan voor de glazen pui.
Als eerste ziet Tim Tobias… maar die gelooft z’n ogen niet en schreeuwt; “Tobias?”
Vervolgens brult ie het uit; “TOBIAS!”
De boys vliegen door het dak. Tobias vindt het prachtig. Schuddebuikend zit hij in de stoel te lachen.
Pfoe. Wat ‘n moment.
In 3 maanden tijd heeft ie ze nauwelijks gezien. En nu allemaal.
De training stopt gelijk. Allemaal goede vragen. De boys weten dat het eigenlijk gewoon een wonder is dat hij leeft. En dan komt hij zo maar even binnen rijden.
We vertelden we wat. Over de hoogte en dieptepunten. Ze stelden vragen.
Ohhhh Tobias heeft z’n vrienden zo gemist. Lieve kaartjes, en bezoekjes, bloemen, noem het maar op. Ze waren hem niet vergeten, maar dit moment was magic.
Wat heeft hij hier van genoten. De boys ook.
#tobias
#comeon
#positive
#surprise