De Brug onder de brug

Het is ‘s avonds en ik ben even bij ze op de koffie.
Hij kijkt naar mijn schoenen. Hij herkent ze. Als geen ander. En terwijl ik doorpraat dwalen zijn gedachten af naar vroeger.
Toen alles gewoon was.
De schoenen die ik draag, waren van Tobias. Dat wist hij gewoon hoor. In december 2017 droeg ik ze ook al. Omdat ze heel lekker lopen. En op zijn nikies lopen geeft een extra dimensie aan het leven. Het gevoel dat ie dicht bij me is.

Hij deelt niet in het gesprek. Maar dwaalt.
“Ga je naar bed lieverd?” zegt z’n moeder.
En hij gaat.

Later hoor ik dat hij de schoenen herkende. Hij vertelde aan z’n moeder dat Tobias en hij een keer in de sloot speelden.
In de modder.
Het was zo’n sloot waar jij en ik ook in hebben gespeeld. Zo’n sloot waarvan je ook wist dat je eigenlijk oude kleren aan moest trekken. Eigenlijk.

Die nikies waren zwart van de modder geworden. Maar het project was ook gelukt. Een brug onder een brug. Het moet ergens in mei 2017 zijn geweest.

Van zwarte schoenen hebben wij nooit wat gemerkt. Tobias zal ze vast al schoon hebben gemaakt en opgevuld met kranten. Zo deed hij dus. Zelf.

Evelien en ik liepen zondag, eind september, hard.
Heerlijk.
Zon.
Warmte.
En ondertussen kletsen om de kop schoon te krijgen. Daar hebben we beide behoefte aan. Dat hardlopen gaat niet om de prijzen, maar om het lichaam en geest te verzorgen.
“Zullen we een extra lusje maken?” vraagt ze.
“Goed idee, ik kan het wel aan.” zeg ik.
“Ik heb ‘n idee, d’r is een witte brug in het bos, daar lopen we over.”
We lopen het bos in.

De zon schijnt prachtig op de open plekken in het bos. De stammen van de bomen zijn voor de helft verlicht.
“Hier naar rechts. Daar is de brug.” zegt ze.
En daar is inderdaad de witte brug.

Ineens valt bij haar het kwartje.
“Nu snap ik het!”
Ze stopt met rennen.
Kijkt onder de witte brug.
Ik kijk.

Er is een brug onder de brug gebouwd.
Van stokken.
We kijken elkaar aan.
Hier dus.
Hier is het.

De brug onder de brug is er al meer dan een jaar.
Waarbij Tobias de rode schoenen aan had.
Het zit sterk in elkaar.
De brug van Lars én Tobias.