De Tobias-tree in het groen.

De oude bomen rondom het huis wijzen naar de hemel. Ze zijn veel te hoog om in te klimmen. Vroeger deed ik dat wel, nu niet meer. Het geluid van hun bladeren in de wind zorgen voor een setting die je gelijk uit alle sleur haalt. Als je achter het huis staat zie je groen.
Alle tinten.
Licht groene stroken van net gemaaid gras. Donkere stukken van bomen op honderden meters afstand. Het gras van de omliggende landerijen beweegt onophoudelijk. Het is een deel van Nederland omgeven door ruimte, rust en geluk.
Puur geluk.

Je ademt heel diep in en je voelt het onmiddellijk.

Tante.

Door het buurtschap loopt één weg. Aan de ene kant van de weg staan alle boerderijen. Aan de andere kant een klokkenstoel uit 1600 en daarnaast een huis. Huisje. Het is van mijn tante. Ik ken mijn tante niet anders dan dat ze in Canada woont en dit huisje heeft. En de laatste jaren maakt mijn nicht er gebruik van, om er te genieten.
Puur geluk.

Vakantie.

Hier gingen we vroeger op vakantie. Toen ik nog klein was. Bij mij én mijn broers hoeft er niet veel te gebeuren of de herinneringen aan die tijd worden opgehaald. De hele dag vuurtje fikken. De boer (aan de andere kant van de weg) meehelpen. Het gras kortwieken met een zeis. Slootje springen. Vogels proberen te vangen. Boompje klimmen. Melk ‘s ochtendsvroeg bij de boer halen in een emaillen kan. Bootjes kijken die over het Koevordermeer trokken. En die ene keer dat mijn vader op een regenachtige dag met een jerrycan benzine de kachel probeerde aan te steken (nou dat was hartstikke gevaarlijk, maar wel leuk). 

Het zijn herinneringen die er nooit meer uit gaan en behoren tot mijn rijtje levensgeluk.

Levensgevaarlijk.

Het is de plek waar boeren hun sleutels in tractors laten zitten. En toen ik er samen met mijn broer op speelde en dat zag, draaide ik de sleutel om. Prompt schoot het gevaarte aan. Waarna ik onder de grote achterband van de tractor kwam. Het betekende bijna mijn dood. De levensles was snel geleerd. Niet aan de sleutels van tractors komen.
Niet doen.
Levensgevaarlijk.

Trouwen.

Het is ook de plek waar Evelien en ik trouwden. De receptie was precies daar.
In die tuin.
Met alle tinten groen.
Het wuivende gras.
En bomen die naar de hemel wijzen.

Tobias.

Toen Tobias nog klein was, gingen we er op vakantie. Dagelijks liep hij in z’n blauwe overal. Meehelpen. Vuurtje fikken. Grasmaaien. Vissen. Naar de boer. En op de steiger naar de boten kijken die continue passeerden. Maar de kachel met benzine aansteken deed ik niet. Dat is gevaarlijk. 😉

Nicht.

Later is het huis gerenoveerd. Het was nodig. Hard nodig. Mijn nicht gebruikt de plek om bij te tanken. Zij is een bijzondere vrouw. Een powerwoman van de buitencategorie.

Schapen.

En in juni 2018. Toen waren we er ook. Evelien, Noovie, Tobias en ik. Het was prachtig weer. We zaten buiten. Tobias had een vakantiehoedje op. Van stro. En wilde wel even door de tuin rijden. Ook helemaal naar achteren. Daar lagen schapen met lammeren in het gras. Ik duwde de rolstoel er heen. Alsof ze door hadden dat we even een praatje wilden maken, schoten de schapen omhoog. En liepen naar het hek. Er zat nog een slootje tussen en wat bebossing. Maar het leek wel of ze elkaar begrepen.

Daarna zei hij dat hij even languit in het gras wilde liggen. Tuurlijk miejonge. En daar lag ie. Met z’n hoedje op z’n gezicht tegen de felle zon. Toen ik even floot (fiet fieuw) keek hij onder z’n hoedje vandaan.

*Klik*

Tobias-tree.

Op 4 mei 2019 waren we terug. De wind. Het geruis. De groene kleuren. Het plaatje is compleet. Mijn tante, nicht en haar zoon hadden iets bijzonders. Een eik.
Een wintereik.
Eentje van 12 jaar…..
Wintereiken gaan lang mee. Er zijn exemplaren van wel 1000 jaar oud.
En precies waar hij de schapen 11 maanden geleden riep, staat nu de eik.

De Tobias-tree.

Per dag leven.

Wij hebben het leven opgeknipt in dagen. Toen Tobias er nog was, kon het leven elke dag zo anders zijn. Ook nu 10 maanden na zijn overlijden houden we het leven klein. Is het overzichtelijk. En daardoor biedt het rust en ontstaat er ruimte. Per dag dus.
Nou…. ik lieg. Sindskort hebben we een zomervakantie geboekt. Dat ligt vast.

En daar is nu iets bij gekomen. Voor de lange termijn.

De Tobias-tree overleeft ons allemaal.
De generatie erna.
En die daarna.

Buizerd.

Evelien, Novalinde en ik dekken de boomwortels met aarde toe. Het roept herinneringen op. Woensdag 8 augustus, Tobias’ begrafenis. Toen deden we dat ook zelf. En terwijl we aarde op de wortels scheppen roept een buizerd ons vanaf een naastgelegen boom toe. Alsof ie niet kan wachten tot het moment om plaats te nemen op één van de takken.

Levensgeluk.

Mijn levensgeluk is verrijkt. Met een mooie boom. Tussen een paar reuzen die al veel dichterbij de hemel zijn staat de Tobias-tree. Die we zelf met aarde hebben toegedekt. En de wind die ik daarna hoorde, het groen wat ik daarna zag, is voor altijd anders.
Voor de komende 1000 jaar.