Heel veel kaartjes op z’n verjaardag

Het is 28 november 2017. Zijn verjaardag.
Om 6.00 uur app ik vriend Bas.

Gelukt. Hij heeft z’n verjaardag gehaald. Ongelofelijk. Het moest van ver, van heel ver komen. Ternauwernood, terugkomen uit de nevel van 22 november. Ik reken terug….. Ah da’s slechts zes dagen geleden. Zijn wens toen? Twaalf worden.

Bucketlist

Hij heeft altijd plannen gehad. Zijn bucketlist was langer dan het getal van Graham.
Maar na 28 oktober 2017 is dat anders.
Er valt nu niet zo veel meer te bucketlisten. Grilligheid is troef. Een onvoorspelbare hersenstamtumor is de dirigent van zijn leven. Van ons leven.
Twee dingen staan er slechts op die list. Zijn verjaardag halen, 12 worden én Oud & nieuw halen (lees; veel vuurwerk afsteken). Beiden lijken immens ver weg.

Zelfs een paar dagen geleden, leek het er niet op dat hij het zou halen. Elke dag een doel stellen. Iets waar hij naar uit kon kijken. Simpele dingen. Een brownie bakken. Niet dat hij het at, maar het rook dan lekker in huis. Of de playstation naar beneden halen en met een beamer projecteren op het plafond. Niet dat hij de controller vast kon houden, maar kijken was al mooi.

Kaartje

Ik bedacht dat het zou helpen als hij een kaartje zou ontvangen, voor z’n verjaardag. Dat is ook iets om naar uit te kijken. Dus ik mail de vaste groep mensen. Op zondag. Met als boodschap; stuur Tobias een kaartje. Eén van die mensen is Gert. De voorzitter van de volleybalclub. En de club zette de oproep op facebook. 😉

Kaboom. Social Kaboom. Kaboooooooooom.
Hartstikke-kapot-veel-viral.

Klepper-pok

Het is zondagmiddag. We zijn met z’n vieren thuis. Klepper doet de brievenbus. Gevolgd door een pok. Een kaart die op de deurmat valt. We kijken elkaar aan. Klepper-Pok? Even kijken. Klepper-pok is een kaart in een envelop. Met de naam van Tobias er op. Maar niet gebracht door de postbode.
Ik: “hey To, een kaartje.”
Hij: “van wie?”
Ik: “geen idee.”
We halen de kaart uit de envelop. Ik lees voor; “Hey Tobias, ik las op facebook dat je bijna jarig bent en een kaartje wil ontvangen. Nou die krijg je van mij. #Held dat je bent. Groetjes Remco.”
Hij: “Remco?”
Evelien: “wie is Remco?”
We kijken elkaar aan. We kennen dus geen Remco. Nou wat lief, zeggen we tegen elkaar. En Tobias lacht.

Gebaar

Tien minuten later. Klepper-pok. Weer een kaart. En opnieuw niet gebracht door de postbode. Snel kijk ik door het raam. Een vrouw met een rode jas heeft net een kaart in de bus gedaan. Haar gezicht staat op verdrietig. Ik steek m’n vinger omhoog en knik. Dank je wel, denk ik. De mevrouw vouwt haar handen. Haar gebaar geeft me kracht. Laten we het hopen lees ik uit haar voorkomen. Laten we hopen dat ie 12 wordt.
Zij loopt weg. Ik loop naar de gang.
Een kaart.

Bekend

Klepper-pok gaat het ook op de maandag. Hij geniet van de kaartjes. En de berichtjes. De kaartjesactie komt op de radio. En ook de pers duikt er op. Telegraaf. AD. De Stentor. Hart van Nederland. En ondertussen wordt er gedeeld en gereageerd op de actie. Een niet te stoppen stroom van goedheid en energie is op gang.
Noovie bakt een verjaardagstaart. Een regenboogtaart. Een wens van broer. Tobias hoeft namelijk geen cadeau’s want “wat moet ik er mee?”.

Goudkleurig

Tegen het einde van de middag breng ik Noovie naar paardrijden. Een uurtje later haal ik haar weer op. Met de auto. De manage is net te ver voor de temperatuur van die dag. Als we samen in de auto zitten, steekt een man met goudkleurige labrador het zebrapad over. In z’n hand een witte envelop.
Ik zeg tegen Noovie: “het zou toch niet. Die man heeft een envelop in z’n handen. Zou die voor To zijn?”
Noovie: “zou kunnen, maar zou ook niet kunnen.” Kijk da’s Noovie.
Het is zeker nog 1,5 kilometer om thuis te komen. De stoplichten zitten tegen. En als ik onze wijk in rij, zie ik de man met de goudkleurige labrador ook.
“Nou Noovie, diezelfde man weer.” roep ik enthousiast.

Nummer 35

We rijden naar huis. En parkeren de auto. Ik zeg: “zullen we even blijven zitten? Misschien komt die man op het plein.”
Zij: “zou kunnen, maar zou ook niet kunnen…” voor de tweede keer.
Niet veel later komt die man het plein op. Hij kijkt op z’n envelop. En naar de nummering van de huizen. In één streep loopt hij naar ons huis toe. Nummer 35. Hij doet de kaart in de brievenbus. Klepper-pok. En loopt weer terug.
Vanuit de auto hebben we mooi zicht op ons huis. In die korte tijd dat we zijn blijven zitten brengen 4 fietsers, 3 automobilisten en 1 loper met hond een kaartje. Het lijkt wel een bedevaartsoord.

De kaarten doen hem goed. Hij straalt. We weten één ding zeker. Hij gaat z’n verjaardag meemaken. Morgen.

Verjaardag

Om 5.43 uur hoor ik voor het eerst klepper-pok. Ik ben dus wakker. En in mijn hoofd komt één ding in me op.
N-A-A-R  B-E-N-E-D-E-N.
Naar Tobias…. hij heeft z’n ogen wijd open als ik de kamer binnen kom. Hij vonkelt. Ik lach en huil.
Je hebt geen cadeau’s nodig om de geweldigste verjaardag te vieren. Ook de grootste taart gaat dat niet alleen voor elkaar krijgen. Wat ik nodig heb is Tobias. En die is er. Intens geluk.
Hij kan deze van zijn bucketlist halen. Twaalf jaar. En wát voor een verjaardag.

Vrachtauto

Ik ga taart halen. In het winkelcentrum. Op mijn weg terug belt Evelien. In paniek. Ik ben bang dat er iets met Tobias is.
Gelukkig… het is iets anders. Twee vrachtauto’s, tot aan de nok toe met ballonnen. Of ik als de sodemieter thuis wil komen.
Pffff, ik blaas uit. Als ik terug rij kan ik me eigenlijk geen voorstelling maken van een vrachtauto vol ballonnen. Maar als ik het plein op rij, krijg ik gelijk een beeld.

Zoveel. Een aantal buren helpen mee om de ballonnen meteen uit hun doos te halen. Een buurvrouw neemt het tafereel op (even een versnelde versie).

Post

Terwijl de ballonnen naar binnen worden gebracht, stoppen er twee post.nl auto’s.
“We hebben post. Heel veel. Zullen we het buiten neerzetten?” zegt er een.
“Ja doe maar.” zeg ik.
In totaal worden 18 postzakken voor de deurgezet. Yooooooooo. Gemiddeld zitten er 1600 kaarten in een postzak.
We worden overstelpt. Met ballonnen. Kaarten. Bloemen. Cadeaus. Chocola. Taarten. Donuts, hele luxe donuts. Knutsels.
Pfoe. Waar begin je? Waar begin je in vredesnaam. Er komt geen eind aan. Ook omdat klepper-pok gewoon doorgaat.

Langs brengen

Er wordt aangebeld. Een man. Met een stapel post in z’n handen. “Ja ik kom uit Uterreg en ik ben van een koeriersbedrijf. Buren en bekenden wilden allemaal een kaartje sturen. Dus toen ik aanbood om het langs te brengen, gaven ze alles aan mij.” Helemaal verbouwereerd neem ik het aan. Omdat ik het zo bijzonder vind, maak ik een foto van het stapeltje persoonlijk bezorgde post. Voor later. Zodat ik het me nog kan herinneren.

Ballonnen

Er zijn teveel ballonnen. Het hele plafond is gevuld. En dat voelt benauwd. Tobias vraagt of ze niet naar buiten kunnen. Ik bind alle ballonen bij elkaar, met het sterkste vissnoer dat ik heb en maak de tros, van minimaal 300 ballonnen, vast aan de schutting. Tobias kijkt er naar door het raam.
Maar zelfs het sterkste vissnoer is niet sterk genoeg. **Knap**.  Als een vlieger schiet de tros omhoog. En eenmaal boven het huis uit, vangt ze wind. De wind neemt de tros mee.
Van schrik kijk ik naar binnen. Er is er eentje die hiervan geniet. Ik krijg een duim als compliment #Tobias.

School

Wat een verjaardag. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt. Iedereen die komt, krijgt een rol. Enveloppen openen, kaartjes te lezen. Taart te snijden. Om dozen uit te pakken. Of om een nieuwe stapel post van de mat te halen.
Er is geen beginnen aan. Hoe gaan we ooit zoveel kaartjes uitpakken? Achttien postzakken? Man daar zijn we een week mee bezig, of langer. En dat is bijna zonde van onze kostbare tijd.
Ik bel de basisschool. Of zij niet samen met de kinderen kaartjes uit willen pakken, even twee uurtjes of zo. “Tuurlijk” zegt de juf die ik aan de lijn heb. “Tuurlijk doen we dat.”
We brengen het grootste gedeelte van de postzakken naar school. En de groepen vijf, zes, zeven en acht worden aan het werk gezet. De klassen, die normaal gesproken er uiterst gestructureerd uit zien, lijken wel ontploft. Kinderen met:
* stapels kaarten.
* bijzondere kaarten.
* knutselkaarten.
Binnen twee uur is alles uitgepakt. Kijk, dat lucht op.

“Er is een bijzondere kaart van Hans Klok zegt één van de kinderen als ik wat later op de middag weer naar school ga.” Trots word ik mee genomen naar een mysterieuze krant met grote letters er op.
“Tja…. Hank Klok” mompel ik.

28 November

Wat een verjaardag. De dag is voorbij gevlogen. En hij is zooooo kapot. De gourmet die we hadden voorbereid doen we half. Hij wil slapen. We zitten tussen de stapels post. Ondertussen horen we klepper-pok. Af en toe gaat de bel omdat er een koerier voor de deur staat. Om 21.45 uur komt de laatste. Ik pak alles uit maar stap daarna in bed.

Twaalf

Hij zette een vinkje bij zijn wens om twaalf jaar te worden.
Wat een dag.
Wat een held.
Hij heeft het wonder-boven-wonder mogen meemaken.

Dank je wel

Dit gedeelte is speciaal voor jou.
Dank je wel.
Dank je wel omdat de moeite nam om het verhaal te lezen. Omdat je de afgelopen periode misschien wel aan ons gedacht hebt. Of omdat je een berichtje deelde dat zijn verjaardag dit jaar weer zou komen en mogelijk iets doneerde. Misschien omdat je vorig jaar een kaartje stuurde. In Zwolle en wijde omgeving was er geen verjaardagskaartje meer te vinden voor een 12 jarige. Misschien hebben we het er afgelopen jaar nog een keer tijdens een praatje over gehad. Dat moet een goed zijn geweest. Over de 40.000 kaarten. Misschien was jij één van die vele mensen die het bericht deelde en Tobias daardoor enorm veel kaartjes kreeg voor zijn verjaardag. Mogelijk ben je dj bij de radio en heb je mensen opgeroepen om een kaartje te sturen. Of je werkt als redacteur bij een krant, het bericht oppikte en plaatste.
Of omdat je de voorzitter van VC Zwolle bent en het berichtje op facebook plaatste.

Dank je wel daarvoor omdat elk kaartje heeft bijgedragen aan het geluk wat we daarna gehad hebben.