Waarom ik nog steeds de wedstrijd tussen Zwolle en Lycurgus beleef? Ook al is het vier jaar geleden.

We staan bij het centrecourt van het Landstede sportcentrum. Onder luid applaus lopen we naar het midden. To. Evelien. En ik. We zijn in tranen. En ik voel en beleef van alles. De tranen bij Tobias zijn door de tumor stopgezet, maar hij huilt van binnen. We maken vanavond herinneringen. Ondertussen vuurt de speaker zijn verhaal. In tranen.
De toeschouwers in tranen.

En de spelers? Die moeten nog aan een potje volleybal beginnen. 

Het is 16 november 2017

De doordeweekse inhaal volleybalwedstrijd in de eredivisie tussen Conìche Topvolleybal Zwolle en Lycurgus uit Groningen staat op het punt van beginnen.
Tobias is fan. Fan van volleybal. Fan van het Nederlandse volleybalteam. Fan van Zwolle. En fan van zijn held Jelle. Tobias droomt over een eigen volleybal carrière in Italië. En om dat te bereiken bewandelt hij het pad. Trainen. Spelen. Vrijwilligerswerk.
Maar sinds 2,5 week weten we dat alles anders is. Dat hij komt te overlijden aan de gevolgen van een hersenstamtumor. Gemiddeld sterven kinderen 9 tot 11 maand na diagnose. Sinds eergisteren (lees de blog) weten we dat we nog sneller herinneringen moeten maken.
En dat het bij hem eerder weken is.
Of zelfs dagen.

Plan

Het allerliefst wil hij nog één potje volleybal zien. Van Zwolle.
En laat dat nou net op donderdagavond 16 november gebeuren.
Dus.

Op die ochtend bel ik Jelle. Om 9.45 uur. Hij hoort het aan.
‘Vanavond maken we herinneringen’ zegt hij ‘zorg dat hij er is. Iets voor achten’.
We hangen op. 

 

Onze dag glijdt voorbij

Tobias is moe. Hij verliest kracht. Dat zie je aan alles. Sneller vermoeid. Langer slapen. Minder energie. Z’n ogen open houden wordt een opgave.
In de middag komt Lydia van Make a Memory.
Ze maakt foto’s.
Mooie foto’s. 

Wij appen, bellen en mailen wat rond. Of mensen vanavond willen komen. Jelle laat over de app weten dat er wel wat georganiseerd wordt. En belangrijk; de tegenstander wordt ook ingelicht.
’s Avonds staat er een taxi bus klaar (waren jullie dat buurtjes?). We stappen in. Hij steekt een duim omhoog. Deze herinnering gaan we echt maken. Waarschijnlijk de laatste keer. 

Druk

Wanneer we aankomen, is het een drukte van jewelste. De parkeerplaats is afgeladen vol. “Het kan nog wel eens druk zijn, vriend” zeg ik tegen hem ‘hou je vast maat, daar gaan we’.
Hij straalt. Het is tien voor acht.
Buren. Vrienden. Bekenden. Familie. Collega’s. Teamgenootjes. De club. Teams die aan het trainen zijn, stoppen. Totale drukte op de donderdag.
Er hangt een spandoek.
Tobias
#held

FotoPersBuro Frans Paalman Zwolle © 2017

De spelers komen langs en geven een high five. Wanneer Jelle langs komt, moet Tobias’ arm hoger. Maar dat lukt niet. Dus wordt ‘ie een beetje geholpen door Evelien. Na de high fives wordt er gewezen op het grote scherm. We draaien de rolstoel bij. Hij kijkt. En ziet dat een andere volleybalheld Ivan Zaytsev (uit Italië, die op dat moment wordt gezien als de beste volleyballer ter wereld) een videoboodschap voor hem heeft. Vol aandacht kijkt hij er na.
Hoe is het mogelijk denk ik, dat er vanochtend voor 9.45 uur nog niks geregeld was….

Wedstrijd

Dan fluit de scheidsrechter. De spelers resetten en maken zich klaar.
En wordt er gevolleybald.
To en ik hebben een plekje dicht op het veld. Vol aandacht probeert hij het te volgen. Ik sla een arm om hem heen. Maar alles gaat te snel. Na anderhalf set zit hij er helemaal doorheen. Het lukt niet meer. We laten de setting voor wat het is. En gaan.

Vandaag dus, 16 november. Vier jaar geleden. Ik beleef het dus nog steeds. De wedstrijd tussen Zwolle en Groningen. Een herinnering die nooit meer weg gaat.

Het is hoopvol wat er die avond gebeurde.
Als we willen kunnen we heel, heel veel.
Als we met z’n allen willen, maken we herinneringen die wel eens verder kunnen gaan dat we ooit voor mogelijk kunnen houden.

Laten we daarvoor gaan, lieve vrienden.

#dedroomvantobias

 

Dank aan allen die er waren. 

En speciale dank aan Jelle die om 9.45 uur zei: ‘Vanavond maken we herinneringen. Zorg dat hij er is. Iets voor achten’.