Bonusdag #139 Stemmetje

Ik ben al enige tijd opzoek naar een uitlaatklep. Een stemmetje die mij zegt wat ik even moet doen. Al is het maar een kleintje. Om even stoom af te blazen. Ik ben moe. Lichamelijk. Geestelijk. Maar ik kan nog lang door.

Waar wat doe je dan?
Bijvoorbeeld hardlopen. Maar ojojojoj wat kost me dat een moeite. Schoenen aantrekken… pfff ik moet er niet aandenken. En de rest van het hardloopritueel? Laat maar.

Je kunt ook blijven zitten..
Vanavond had ik toch de beslissing genomen.. lopen jij! Ik ga naast Tobias zitten en zeg; “zo help jij eens mee mij in de hardloopkleren te komen.”
Hij kijkt mij verliefd aan. Op de meest mooie manier zegt ie; “je kunt ook niet gaan.”
Huh? Niet gaan?
Ik twijfel. Blijf ik naast mijn aller-aller-allerbeste vriend zitten (en ik kan 1000 redenen bedenken omdat te doen), of probeer ik het vege lijf in beweging te krijgen.
Toch het laatste.
“Goedzo!” Stimuleert N❤❤vie.

Gaan.
Even kwam dat stemmetje van hem om de hoek. Die mij uit evenwicht bracht. Maar ik deed het.
Tijdens het lopen denk ik over het voorval na. Hoe vaak zou Tobias dat stemmetje in z’n hoofd gehoord hebben? Misschien had hij dat stemmetje op de dag der dagen ook wel. Honderdnegendertig bonusdagen geleden. De dag dat het bijna was gebeurd. Ik fantaseer d’r over.
Ondertussen loop ik door. Omdat ‘t de eerste keer sinds maanden was had ik vooraf bedacht een klein rondje te doen.
Ik kwam op t punt aan dat ik moest kiezen. Het kleine rondje of t grote rondje. Links of rechts. Ik twijfel. Luister ik naar het stemmetje – doe maar een klein rondje- of pak ik de grote lus.
Ha!
Ik doe lekker de grote lus. Dat verwacht dat stemmetje niet, denk ik bij mezelf. Jeugdige baldadigheid. Bijna 41 en pure jeugdige baldadigheid.
Want ren-technisch lijkt ‘t nergens op. Maar dat maakt niet uit.

Tegenvaller.
Pfoe. Het viel natuurlijk dik tegen. Elke weg die ik over moet steken greep ik aan om even extra pauze te nemen. Tot ik op n stuk was gekomen dat ik geen weg meer over hoefde. Weer dat verrekte stemmetje. “Stop nou even…” maar ik stop niet. “Loop nou even.” Maar ik loop niet. Geen sprake van denk ik bij mezelf.
En ik ga door.

Uiteindelijk ben ik thuis. Klop op het raam. Helemaal naar de bagger. De verzuring van de benen is allang op gang. Dat wordt spierpijn.

Trots kom ik binnen.

Tobias draait z’n koppie en zegt; “goed gedaan pap.”
Ik lach.
Kijk….. naar zo’n stemmetje luister ik.

Altijd.

#tobias
#comeon
#positive
#stemmetje