Bonusdag #163 Taai

We waren dit weekend weg met Evelien’s familie. Heel gezellig. Heel leuk. Heel mooi. Een feestje. En met een randje. Een randje-van-je-weet-wel. En wat we doen? Beetje niksen. Spelletje. Wandelingetje.

In november 2017 was mijn grote wens dat we tijd zouden krijgen.
Tijd om dingen samen te doen.
Om herinneringen te maken.
En dat het spannend is geweest, hoef ik je niet te vertellen. In november, januari en februari…. pffffff man man man. En elke keer zijn er momenten geweest waarop ik voelde dat Tobias er bovenop zou komen. Z’n eerste lachje was er zo één. Maar ook de grijns op z’n gezicht toen ik de kamer in het ziekenhuis van Zwolle kwam en dat ie triomfantelijk vertelde dat ie 30 minuten op de gang met Evelien had gereden. De dag daarvoor leek dat nog schier onmogelijk.
En elke keer dacht ik op het moment dat ik het zag…. wat een taaie. Wat een taaie. En dat voelde steeds als een overwinning.

De tijd hebben we gekregen.

Vandaag werd Lycurgus (volleybal uit Groningen) kampioen van Nederland. Een goede ploeg met als coach Arjan Taaij.

Wij zaten voor de tv.

Prachtige prestatie. De spanning was na gisteren helemaal terug omdat Orion won. En een alles beslissende vijfde wedstrijd moest er komen.
Vandaag.
Het was erop of eronder.
Ergens vandaag kwamen de mannen uut Grunn in flow. In de derde set kon je precies zien dat ze alles pakten. Elke bal was raak. Dat gebeurde.

En Arjan moet ‘t in de wedstrijd ook gevoeld hebben. De overwinning.
Het kan niet anders. Maar ja… wat wil je ook met zo’n achternaam.

Wij hopen op de tijd.
Tobias pakt dan de tijd.
Het liefst zo goed mogelijk en dan heel lang. Dan is ie er nog heel heel heel lang bij.

#tobias
#comeon
#positive
#taai