Vandaag waren we terug in Grunn. Controle. Maar eigenlijk een verkapt showmoment.
Hij kon vandaag aan artsen laten zien hoe het ging. Hij kreeg de kans, en hij pakte het. Alles. En ’ze’ waren flabbergasted. Maar zo zou een arts dat niet snel zeggen denk ik… 😃
Na het gesprek.
Hij; “zullen we nog even naar de afdeling waar ik heb gelegen?”
Wij; “tuulk miejonge.”
We lopen naar de afdeling. Hij weet het precies waar die heen wil.
Naar de keuken.
Naar Rinia.
Rinia was zo wat de PA van Tobias in december. Alles kon. Dus kreeg hij alles. Aviko zou gemerkt hebben dat er tonnen meer patat gegeten werden. De reden; Rinia en Tobias.
In één rechte lijn.
Ik kijk als eerste om het hoekje. We wisten dat ze er zou zijn. Ze ziet mij. Haar hoge stem slaat van enthousiasme over. Niet om mij. Maar om die wonder-boy die er ook moet zijn… (immers ik kom daar niet zonder Tobias). Ik zie zijn koppie. Hij straalt en straalt. Ze vliegt haar keuken uit. En ziet Tobias. Hupsakee. Twee mensen zien en vinden elkaar. Prachtig. Nadat ze weer goed voor tobias heeft gezorgd (“kom maar even mee lieverd naar het voorraadhok”), gaan we.
Helemaal kapot. Moe.
Tot 17.15 uur geslapen. Rustig aan gedaan.
Ik vraag in bed waar de de bonusdag over moet gaan. Hij straalt; “Rinia….” zegt hij met z’n zachte stem.
Ik; “Niet over jou optreden voor Lisethe de oncoloog, dr. Lumpsink de neuroloog en dr Heesters de radiotherapeut.”
Hij; “nee dat hoefde niet….”
En dat hij ons kon verbazen wisten we. Maar het spugen is sinds gisteren middag opgehouden. Hij lijkt weer in z’n zone te zitten. Praatjes. Scherpte. Oefenen. Eten, drinken. En sunny side up.
Wat blijft het een ongelofelijk verhaal. Die Tobias.
#tobias
#comeon
#positive
#rinia