Bonusdag #7 Lach

Het is 29 november. De dag na z’n verjaardag. Een dag met een lach. De stroom kaarten was er nog, maar niet zo als gisteren. Vandaag slechts acht postzakken.
Als je jarig bent mag je weten wat je eet. Volgens mij is dat bij veel gezinnen zo. Op z’n verjaardag schoot het er bij in. Dus deden we dat een dag later…

‘Wat wil je eigenlijk eten?’ vroeg ik.
‘Raspatat en een langelummel speciaal.’

Een bijzondere keuze voor iemand die weinig gegeten heeft in de afgelopen week. Een bijzondere keuze voor iemand die aan het allerdunste draadje hing. Een bijzondere keuze voor iemand die op 22 november de nevel in liep, maar zelf om keerde.

En Tobias krabbelde op.

Noovie had koorts en lag boven in bed. En Evelien was bij haar. De mannen hadden de benedenverdieping en ik gaf Tobias kleine stukjes van de lange lummel.
Hij at.
En at.
En at.

Een onvoorstelbare opmars. Een wending die niemand ooit heeft voorzien. Vanaf 23 november ging hij vooruit. Met kleine stapjes. En ook op die avond.
Ik maakte een video. Toevallig. Eentje van onschatbare waarde.
Ik laat je mijn video zien. De video die z’n eerste lachje laat zien. De functie in de spieren kwam op die dag terug.

Je hoort het volgende;
‘Papa.’
Ja?
‘Wat is er nog?’ Doelend op de lange lummel.
Ik trek een gezicht dat ik het niet weet.
Vervolgens gaat z’n mondhoek naar boven. Een lach.

Geluk lieve mensen.
Levensgeluk.