26 juli 2018
Ze zei dat ze er om 7.30 uur zou zijn, ze is er om 7.30 uur.
Zij, die een standbeeld verdient. Punctualiteit in nood is vertrouwen.
Maar zij vertrouwt hem niet.
“Kom maar mee naar boven” zeg ik.
Tobias spuugt.
Hij is vannacht verder van ons af komen te staan.
Haar lichaamshouding zegt genoeg. Het is helemaal mis.
Tobias is ineens rustig. Hij gaat nog even liggen en slaapt alweer voordat we ook maar een vin verroerd hebben. Zachtjes lopen we de trap af.
We gaan zitten.
Boodschap
“Dit wordt hem niet. Hij is al veel te ver heen. Te zwak om maar enigszins in aanmerking te komen om hem te vervoeren naar Utrecht. Laat staan een herbestraling te ondergaan.
Het kan niet meer“ zegt ze.
“Echt geen mogelijkheid meer? vraag ik.
Ze schudt.
We huilen.
Allemaal.
Plan
Er wordt direct een plan gemaakt. Op papier met een vulpen met een dikke punt. En de blauwe inkt vloeit rijkelijk.
Morfine tegen de pijn.
Dormicum tegen onrust.
Beide middelen zijn bekend van november 2017.
En bedoeld voor het laatste gedeelte.
#Koningterugkomen
En we krijgen nog een cursus overlijden. De spoedversie. Ik merk dat Evelien het opslaat. Maar ik allang niet meer. En trouwens. De vorige keer dat we de cursus kregen bleken we het niet nodig te hebben.
Hij heet niet voor niets Koningterugkomen.
Dus….
Ragfijn
Hij slaapt boven.
In alle rust.
Fijn.
Zijn situatie voelt als een windstille dag waarop niks gebeurt. Er hoeft niks te gebeuren. Er is rust. En ruimte. En ritme. Een ragfijn ritme.
Alsof een percussionist met een veertje het ritme aan geeft.
Belronde
Terwijl Lisethe beneden een overzicht maakt van de hoeveelheden dormicum en morfine, doe ik een belronde. Dat is een kutklus. Het zijn de ergste telefoontjes uit m’n leven. Tot nu toe. Maar met zijn toestand weet ik ook dat er nog een ander belletje aankomt. Daar denk ik op dat moment niet aan.
Hoe het was? Verdriet.
Wat ik voelde? Verdriet.
Mijn verhaal? Verdriet.
Noovie is Noovie
“Wat doen we eigenlijk met Noovie?” vraagt Evelien aan mij. We hebben even alles nodig om ons hier op te richten. Niet lang daarna is er een oplossing. Ze gaat met een vriendin mee naar het zwembad. En of Noovie daar zin in heeft?
Natuurlijk! In no-time loopt er iemand in haar bikini door de kamer. Hupsakeetje. Zo doet ze dat.
Want bij haar draait het ook om haar-zijn. Of misschien wel haar-haar. Dat past beter. Want er is één ding…. Noovie is Noovie. Zij buigt al bijna negen maand op haar manier met de situatie mee.
Moeiteloos.
Drie emmen
Intussen wordt er verder gewerkt aan het laatste plan. Mensen. Medicatie. Materiaal. Drie emmen. Lisethe vertelt dat de eerste de moeilijkste is. “In het westen zijn nauwelijks mensen te krijgen.“ zegt ze.
Hier, in dit gedeelte van het land, schijnt het nog te kunnen.
Pfff blaas ik uit. Niet als reactie op het probleem dat er nauwelijks mensen zijn.
Maar op dat Tobias gaat sterven.
Om 12.00 uur is het plan klaar. Zij verdwijnt. Wij houden elkaar vast terwijl Tobias slaapt. Samen hebben we het gevoel dat hij straks weg is.
En ondertussen slaapt hij aan een stuk door.
Rusten
Sabine van de Kinderthuiszorg is er. Ze zegt: ”Gaan jullie toch ook even rusten.”
Hoe moet dat ook eigenlijk?
Heel hoog in de emotie. Torenhoog in de adrenaline. Onmetelijk hoog in het verdriet. En daar zo maar even een rustmomentje in pakken.
Dat rusten lukt dus niet.
Kattenluikje
De zon schijnt gemeen fel. Temperature is rising tot 38 graden. Maar binnen is het koel. We houden de ramen, deuren én gordijnen gesloten. Er is dus een airco die loeit. En de warme lucht van de airco verlaat het huis door het kattenluikje.
Pip heeft dus pech. Die kan er zelf niet in en uit.
Signaal
Pip kijkt ook niet meer om naar Tobias. Hoe anders was het in november toen hij onafscheidelijk was. Tegen hem aan lag. Onder de deken kroop. Tegen zijn onrustige been aan lag.
Maar nu? De kat kijkt niet meer om. Misschien is dit wel en ongelofelijk signaal. Maar we zien het niet, want we hebben andere zaken aan ons hoofd.
De middag verloopt heel rustig. Als een percussionist die het ritme met een veertje aan geeft.
6 gedachten over “Dit wordt hem niet”
Lieve Reitse en Evelien (die ik iets beter ken) wat een weg zijn jullie gegaan. En dit blijft moeilijk, heel veel sterkte in deze tijd van herinneren, dag voor dag
Ja het blijft een ongelofelijk verhaal. Dank voor je reactie.
Wat een prachtig geschreven inkijkje in jullie zeer emotionele verdrietige periode. Nu 3 jaar later lopen de rillingen nog steeds over mijn lijf bij het lezen en beleven van jullie verhaal, wat een emotioneel maar prachtig verwoorde herinnering die je liever niet op je pad tegenkomt. Maar het was zo. Als de dag van gisteren……. weet ik nog goed hoe we dit als buurtjes samen beleefden. Heel veel sterkte met elkaar en samen, veel liefs.
Ja erna, als de dag van gisteren. Je knippert twee keer met je ogen en we zijn drie jaar verder. Dank je voor de wensingen. lfs.
Een hartverscheurend verhaal in zulke mooie woorden.
Dank je wel Patty.