Hoe is het mogelijk?

Ik had deze week een gesprek. En niet zomaar met de eerste de beste. Met een topsporter. Met een winner. Met een gouden-medaille-winnaar. Maar ook met iemand die weet wat ziek zijn betekent.

Jij denkt: “zit hij met Bas van de Goor?”
Yep. Reken maar van yes.
Jij denkt verwonderd: “ècht?”
Echt.

Hij heeft zijn eigen Bas van de Goor foundation. Diabetes. En kreeg ook in 2015 Lymfeklierkanker, waar hij na een succesvolle behandeling van hersteld is.

Foundation

De reden dat we om tafel zitten? Dat wilde ik heel graag. Ik wil van hem leren hoe hij de foundation heeft gestart. Wanneer hij het gevoel had dat de foundation succesvol zou kunnen zijn. Ik wil weten wanneer hij er ‘z’n werk’ van kon maken. Dat het idee iets aan diabetes te gaan doen, werkelijkheid werd.

De hoe-is-het-mogelijk-vraag

Los van het gesprek is er eigenlijk één vraag die vooral door mijn hoofd speelt. De hoe-is-het-mogelijk-vraag. En aan deze vraag zijn gebeurtenissen of herinneringen gekoppeld. Ik neem je mee:
Hoe is het mogelijk:
… dat Tobias hersenstamkanker kreeg
… dat hij niet opgaf
… hij zijn ogen open deed op 23 november 2017 terwijl we allemaal wisten dat hij zou komen te overlijden
… dat hij toch zijn debuut in de eredivisie volleybal heeft opgemaakt
… dat er 40.000 kaarten gestuurd zijn voor zijn 12e verjaardag
… dat we hersenstamkanker niet kunnen behandelen
… dat hij in juni, met lichte ondersteuning, zelf liep
… dat een jongen van 12 jaar een andere droom kreeg die boven hem zelf uitsteeg
….. (vul maar in)

Verwondering

Op veel van deze vragen heb ik zelf geen antwoord. Lukt nu (nog) niet. En het gaat  er voor een aantal misschien ook niet komen. Dat hoeft ook niet. Ik merk dat ik energie krijg van de verwondering die ik bij de vragen heb. En die verwondering is voor mij een brandstof. Brandstof om door te blijven gaan.
Die hoe-is-het-mogelijk vraag is geen vervelende. Over verdriet. Over geluk. Over waarom ik emotioneel word van een liedje van Emeli Sandé, terwijl ik niet zou weten wat ze zingt. Over van alles.

Nou terug naar de afspraak.

Afspraak

Het maken van een afspraak ging via via. Een oud teamgenoot van hem, was ook de coach van Tobias (hoe is het mogelijk…).
Ik kreeg dus zijn nul-zes. En op 23 januari stuur ik Bas een app’je.
Ik – 10.22 uur: kunnen we koffiedrinken? Dat was de strekking van de app.
Hij – 10.26 uur: Kan. Toevallig vandaag in Zwolle.
Ik – 10.40 uur (telefoon ligt naast me, geluid uit): Kan bij ons op kantoor. Ik zet m’n geluid aan.
Hij – 10.42 uur: ohh kan toch niet
Ik – 10.42 uur: geeft niks.
Dan gaat m’n telefoon.
Dé Bas van de Goor.
Hij.

Ik neem op

“Hoi Reitse” begint hij. Alsof we elkaar jaren kennen….
We maken een afspraak voor vrijdag 1 februari. 16.00 uur. Apeldoorn.
We leggen op. Ik denk maar één ding.
Hoe is het mogelijk?

Waar ken ik hem eigenlijk van?

Niet lang daarna denk ik aan vroeger. Terug. Ik herinner me namelijk momenten waar ik Bas van de Goor van ken. En mogelijk kent hij mij ook van de verschillende momenten… denk ik (misschien iets te) positief.

EK- beachvolleybal in Nederland

Halverwege juli 2018, het EK beachvolleybal in Nederland staat op het punt van beginnen. Er wordt gespeeld in vier verschillende steden, waaronder Apeldoorn. Op dinsdag 17 juli speelt 1 van de Nederlandse mannen duo’s daar. Ik zeg tegen Tobias: “hoe zou je het vinden om daar heen te gaan en voorafgaand aan die wedstrijd aandacht te vragen voor jou en hersenstamkanker.” Lijkt hem een bijzonder goed plan.
Ik bel Reinder Nummerdor. Toernooi-directeur.
Hij: “Ik overleg met Bas van de Goor….. want de Bas van de Goor Foundation is het goede doel van het hele toernooi.”
Tien minuten later is het akkoord.
Helaas is het niet doorgegaan. Tobias ging in die periode meer en hard achteruit. We kijken de wedstrijd op tv.
We waren er dus bijna….. hoe is het mogelijk?

Halve marathon van Zwolle

Evelien heeft verschillende keren de halve marathon van Zwolle gelopen. Wij, Tobias, Noovie en ik, keken altijd. Aan de kant van de weg. In de buurt van de Hortensiabrug. Er lopen veel bekenden mee. Van de sportacademie. Van Zwolle. Erben (die gaat altijd als ’n malle). En Bas. Voor de foundation. Ik moedig dus aan. Meestal zoiets als: “kom op.” Evelien. Bekenden. Erben en Bas.
“Wie is dat?” vroeg Tobias bij de laatste. Ik vertel hem het verhaal over de topsporter van de Goor. Van wat ik weet. Over Italië. En een gouden medaille.
Bij het tweede rondje dat Bas voorbij komt moedigt er iemand naast mij aan: “kom op Bas.”
Ik kijk op zij. Fonkel-ogen.’t Zou heel knap zijn als Bas dat weet, denk ik (misschien iets te) positief.

Bas-van-de-Goor-Beachvolleybal-toernooi in Aalsmeer

Met Kennispraktijk (het bedrijf waar ik vroeger voor werkte) speelden we ooit een keer een indoor Bas-van-de-Goor-beachvolleybal-toernooi. In Aalsmeer. We wonnen. De winnaar mocht het daarna opnemen tegen Bas. Wij met z’n zessen tegen hem. Hij alleen.
Makkie dachten we.
Zes sportieve mensen en sommigen van het team mét een beetje volleybal ervaring.
We werden afgedroogd. Geen schijn van kans.
Zou hij  zich die editie nog kunnen herinneren….?

Radio

Ik kan me het radio-bericht nog herinneren dat Bas (toen nog profvolleyballer in Italië) onwel was geworden op het veld. Hoe is het mogelijk dacht ik. Ik kan me het moment dat ik het hoorde nog prima voor de geest halen, ook al is het meer dan vijftien jaar geleden.

Fluitketel

Er komen dus na zo’n telefoon gesprek meer en meer herinneringen naar boven. Bijzonder denk ik. Ondertussen zet ik een kop thee. Ouderwetse fluitketel op het vuur. Ik kijk naar buiten. M’n gedachten dwalen af. Ineens herinner ik mij dat we dezelfde sportopleiding gedaan hebben. De Calo in Zwolle. “Dat is ook zo….” zeg ik hard op. Ik weet nog dat de turnleraar ooit een keer verteld heeft dat Bas van de Goor ook op de opleiding zat. Voor ik er op zat. En dat hij met zijn lange lijf (2.09 m) net zo makkelijk een salto deed.

Olympische finale

Tijdens het thee zetten, denk ik terug aan de gewonnen volleybal finale in 1996. Tegen Italië. Vijfde set. Intense spanning. Op 15-14 krijgt Italië een matchpoint. Zij serveren. In de aanval die er uit volgt kiest de spelverdeler voor het aanspelen van Bas. Pats. Ik weet nog dat ik toen zo intens meeleefde met die wedstrijd.

Ik ga op de bank zitten. Kop gemberthee in de hand. De thee is nog zo heet dat de stoom er vanaf komt, daarom zet ik het weg. En weer droom ik voor me uit. Waar ken ik Bas van de Goor van… waar ken ik hem eigenlijk van?

Dan gebeurt er iets geks. Iets vreemds. Iets bijzonders.

Mijn gedachten gaan nog verder terug

Het is 1989 (tssssss 30 jaar geleden). Winschoten. Elf jaar. Ik volleybalde bij de plaatselijke BRC. En wilde ooit graag in het eerste komen, want dat leek me toch een behoorlijk eindniveau. Misschien wel het hoogst haalbare. Ik kreeg training van Hilda. Er waren weinig jongens die volleybalden, dus speelde ik in een gemixed team. Ik trainde ook mee met andere teams, om meters te maken. En ik was verzorger. Waterflessen vullen was mijn ding. Ik was daar zo goed in, werd mij toen verteld, dat ik dat zowel bij het eerste van de heren als bij de dames deed.

Teamfoto

In het eerste bij de mannen speelde John Middel. Een groot talent. En hij speelde in jong Oranje. Eén keer  ben ik bij John thuis geweest. Waarom ik daar was, weet ik niet meer. Hoe het huis er uitzag…geen idee. Maar ik weet nog wel dat er een foto hing. Een teamfoto van Jong Oranje. Ze zaten op een trap. Allemaal volleyballers. De enige die ik kende was John. Maar ik herinnerde me ook een andere speler. Met rood haar.
Hoe is het mogelijk…… Nooit meer aan die foto gedacht. Dikke flashback. En nu na een belletje met Bas wordt een herinnering van dertig jaar geleden opgehaald. Zonder dat hij dat weet.
Hoe wonderlijk werkt het allemaal.

John

Nu krijgt het verhaal een staartje. Want de hoe-is-het-mogelijk-vraag spookt in dit geval door m’n hoofd. Weet je wat…. Ik stuur John een berichtje. Via messenger. Anderhalf uur later een reactie. “Klopt!” Schrijft John.
“De foto was op de trap van het hotel waar we zaten in Bormio. Bas en ik zaten in jeugd -Oranje en mochten met Jong Oranje mee naar het EJK-1988.”
Ik stuur een berichtje terug. Of hij de foto nog heeft.
Hij; “Ik ben net verhuisd. Ik moet zoeken in de box met volleybal historie.”
Helaas.
Geen foto op de trap.
Die kon hij niet vinden. Maar wel een andere. Herkenbare. Van twee piepjonge top volleyballers. Dertig jaar geleden.

Kiek tan.

 

Bas: dank voor het gesprek. Misschien denk je wel hoe is het mogelijk….?

Heb ik ook weleens.