Parel: Een wens van Tobias voor Siem

Van tijd tot tijd wordt ons leven verrijkt. Met een parel. Iemand geeft ons een mooie herinnering. Of een video met Tobias er op. Een verhaal waarin hij voorkomt.
Zo voelen we ons rijk.

Afscheid

Vorig jaar november nam juf Annemiek afscheid van de basisschool. Een tafel vol knutsels. En bloemen. Per kind één. Zonder cellofaan. Evelien en ik zochten even een rustig moment om een paar woorden met Annemiek te wisselen. We hadden een kaartje geschreven, omdat we weten dat dat helpt. Zij kwam ook met een kaartje, één met een geknutseld rompertje. Een pareltje.

Groep 6

Tobias had in groep 6 les van juf Annemiek. Nou…… dat was een hit. Nu ging hij sowieso graag naar school. Ondanks een rottige vorm van dyslexie | dislectie | dislexy | lisdexie. Nou ja….. lettershusselen.
Maar altijd donders je best doen.

Romper

In dat schooljaar kreeg juf Annemiek een zoon. Vlak na de bevalling maakten de kinderen een slinger van rompertjes, ingekleurd, uitgeknipt én daarop een wens geschreven. Voor juf Annemiek en Siem. Annemiek wist dat ze die slinger nog ergens had bewaard. Met die van Tobias. Ergens in een box, op zolder? De grote vraag was natuurlijk…. waar?

Filmisch

En nu neem ik je mee in mijn beeld. Hoe zo’n zoektocht zou kunnen gaan. Ik zie het helemaal voor me.
Met een keukentrapje onder haar arm loopt ze de zolder op. In haar hoofd speelt steeds die ene vraag…. waar ergens. Net als bij jou en mij is de zolder van juf Annemiek een echte zolder. Gedimd licht. Met onuitgepakte verhuisdozen (en je denkt, had ik het maar weggegooid). Kasten vol met spul. Een kledingrek met zomerjassen. Een plastic zak van de Albert Heijn. Die er staat om nog opgeruimd te worden. Ook is de zolder een plek waar je zo een paar uur kan vertoeven omdat je schatten uit het verleden tegenkomt.

Maar de cruciale vraag blijft….. waar?

Nadat ze de kasten van geperst hout met een wit fineerlaagje bij langs gaat…. komt ze nog niks tegen. Ja, ze komt een heleboel tegen. Maar niet dat wat ze zoekt.
Och man, herken je dat?
Ik wel.
Om gek van te worden. Dat had juf Annemiek ook.
Bovenop de kasten liggen de sneeuwbroeken, wanten en sjaals. Daar ligt het zeker niet. Toch gebruikt ze het trapje even. Om te kijken of dat alles is. En als ze het trapje bestijgt stelt ze zich dezelfde vraag…. waar ligt die doorzichtig blauwe box? Waarvan ze denkt te weten dat daar de knutsels liggen.

Zolder

Een zolder heeft altijd iets spannends. Het is de plek bij uitstek waarbij een ongeluk in een klein hoekje zit. Je breekt je middenvoetsbeentje, omdat je over de rommel struikelt. Er valt iets op je hoofd omdat je iets boven uit de kast pakt. Of je stoot een pot met 6000 kleine kraaltjes om. Succes.
Ze staat op haar tenen, boven op het trapje. En ja….. op de kasten staat die ene doorzichtige blauwe box. Achteraan. “Ja” roept ze enthousiast uit. Snel kijkt ze op zich heen. Oef gelukkig hoorde niemand dit, denkt ze.

Wiegend

Met moeite weet ze de box te pakken. Als ze hem schuin houdt, valt er een uitgeknipt blauw rompertje uit. Omdat de deksel niet goed sluit. Deze valt wiegend naar beneden, in slowmotion. Net als in een film. Ze volgt het rompertje. Zachtjes landt het op de grond. Ze kijkt. En kijkt nog eens goed. Ze knijpt haar ogen dicht. Dat is hem, denkt ze.

Ze raapt hem op. Bekijkt de achterkant en leest de wens van Tobias.

Hij, die jaren later overleed aan een ziekte die we (nog) niet kunnen genezen, wenste Siem het grootste goed toe.

Dank je wel Annemiek voor deze parel.

Mocht jij ook een parel hebben? Evelien, Novalinde en ik houden ons warm aanbevolen.