Tobias' droom: een behandeling tegen hersenstamkanker

Inslapen

30 juli 2018

 

We komen samen. Met z’n vieren. Rond het bed.
Zoals we de afgelopen tijd gevierd en geleefd hebben.
Deze keer is het anders. Deze keer is het helemaal anders.
En jij weet dat.
Afscheid.
Afscheid nemen nu het nog kan binnenkomen. Wanneer je het nog merkt.

 

Op pad

Lieve woorden die je helpen om verder op pad te gaan. Over vertrouwen, liefde, respect, doorzetten, kansen zien en over vieren.
Tranen.
Bij iedereen, behalve bij jou.
De tumor heeft bijna alles stopgezet. Met orkaankracht verwoest het alles bij je. Ook het delen van tranen lukt niet meer.

 

Tekening

Noovie heeft een tekening gemaakt.
Een mooie.
Zoals Noovie is.
Zonder twijfel.
Alle lijnen zijn zonder twijfel gemaakt.
In een keer.
Je steekt je duim omhoog. Nou ja, je duim steekt wat naar buiten. “Goed gedaan zus” wil je eigenlijk zeggen. Maar praten lukt sinds vannacht niet meer. Ook de tekening helpt je om op weg te gaan.

 

inslapen

Foto

Verdriet.
Heel veel verdriet.
Je sluit, nadat we alles gezegd hebben, je ogen. Je probeert te gaan. Je houdt lang vol, maar zo makkelijk gaat dat niet.
Ho ho je bent wel Koningterugkomen hè. Noovie houdt je vast.
Zoals alleen Noovie dat kan.
Zonder twijfel.
Evelien legt het vast.
Dit is de mooiste foto van jullie ooit.
Én de meest beladen.

 

Slapen

De kinderthuiszorg komt binnen. En Anneke, de huisarts.
We gaan het doen.
Mama leest voor.
Uit Narnia.
Je neemt het op.
En de tranen vloeien.
Je doezelt weg.
Zo moe ben je. 

 

Gisteren gaf je aan dat het meer dan genoeg was geweest.
Te moe.
Geen energie.
En gelukkig; “ik hou van jullie”.

 

Alles

Jij bent mijn held.
Jij kan alles.
Samen hebben we zo ongelofelijk de sterren aangetikt.
Met lef.
Zonder angst.
Zo goed mogelijk bleek in de afgelopen maanden een gouden onderlegger voor excellentie.

 

Daar

Uit de meest verslagen posities wist je terug te komen en sterker te worden.
Daar heb ik naar gekeken.
Daar heb ik van geleerd.
Daar ga ik mee verder. 

 

Inslapen

Dan komt het het moment dat ze het infuus aan gaan leggen. De laatste stap met medicatie.
Mama leest voor.
“Rechterbeen?” vraagt Anneke.
“Rechterbeen” zeg ik.
Door het infuus komt Dormicum. Daar val je van in slaap.
Maar wat is dit moeilijk.
Verschrikkelijk. Prik, daar gaat de naald door de huid van je rechter bovenbeen.
Ik ga door de grond. Ik wil dít zo écht niet en toch…… 

Mijn allerbeste vriend…. hoe moeilijk ook.
Het is beter zo. Echt beter zo.
En zo val je in slaap. In een diepe slaap. 

 

Contact

Heel even word je om 19.00 uur wakker. Ogen half open.
“Kun je me horen liefie?” zeg ik.
Onmiddellijk knijp je in mijn vingers. Hoe is het mogelijk.
“Anneke is er.” 
En weer knijp je.

 

Dan sluit je je ogen. In alle rust. Als of er na een storm van negen maanden een kalmte over de zee komt, die alleszeggend is.
Je ademt heel diep in.
En ook weer uit.
Gelukkig, je bent er nog. 

 

Hoe het verder gaat weet ik niet. Misschien zien we elkaar morgen, misschien niet meer.
I
k hoop dat je de komende paar dagen gewoon nog even wakker wordt.
Dat we contact hebben.
Maar eerst ga je slapen.
En is het is overduidelijk. 

Je bent al op weg. 

 

 

(dit was bonusdag #247)

2 gedachten over “Inslapen”

  1. Ongelooflijk hoe je dit enorm zware proces hebt kunnen ‘vangen’ in woorden. Ontroerd lees ik elke dag, opnieuw, mee…..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.