Een ongelofelijke Happy Hour
29 juli 2018
Het is midden in de nacht, precies twee uur. Een soort happy hour. Met z’n drieën. Tobias, ik en Pip. De kat.
“Mag ik een glas water? Ik heb een beetje dorst.” zegt hij heel helder.
Ik spoed me naar de keuken. Vanuit z’n bed vertelt ‘ie van alles. Kraak-en kraakhelder. Goed verstaanbaar. En grappig.
Mijn hersenen maken overuren. Zal hij toch nog……? Zou mijn Koningterugkomen…..?
Moeiteloos drinkt hij alles weg. Geen gespuug.
Een ongelofelijke Happy hour
Het duurt een uurtje. Opgegeven moment zegt ie: “nou ehhhh tot morgen, pap.”
Ik geniet. Eerlijk gezegd niet wat ik mee maak. Ik had natuurlijk een video hiervan moeten maken, maar ik sta perplex. Het was net zo’n epische video geweest als toen in november. Met z’n eerste lachje.
Er is nog een zwak lichtje aan. Ik zie hem. En ik zie Pip. Tobias slaapt. Pip niet.
“Zag je dat Pip? Dat was echt een happy hour…”
Die knijpt z’n ogen toe. Ik loop op hem af, aai hem over de kop.
Pip en ik kroelen. Samen zijn we getuige geweest van iets ongelofelijks. Ik weet dat het het allerlaatste gedeelte is, maar dit was iets fantastisch. En hoewel ik hier dus van geniet, weet ik ook dat de energie er uitvloeit.
Ik doe het zwakke lichtje uit. En val na een fantastisch uur in een diepe slaap.
Verward
Om 6.00 uur wordt Tobias wakker. “Is het middag?” vraagt hij.
Huh? Weg is zijn scherpte van zo pak hem beet 3 á 4 uur geleden. De juiste woorden worden niet meer gevonden. Hij zegt gekke zinnen. Die je niet begrijpt en niet verstaat.
Vervolgens valt ie om 7.15 uur weer in slaap.
Verder achteruit
Als hij wakker wordt heeft hij dorst. Een mix van appelsap en water. Normaal goed. Maar nu leidt het tot spugen. Vervolgens wat benauwd. Daarna spugen. En daarna bekaf.
Tobias kucht. Roggelt. Proest. Slikt. Maar het slijm krijgt hij niet meer weg. De luchtweg zit vol. En kracht om het weg te krijgen heeft hij niet meer. Zijn voeten worden dun. Zijn huid wordt net als zijn handen, wit en perkament-achtig. Allemaal blauwe aderen worden zichtbaar.
En er is niets te merken van onze happy hour.
Ook al is dat maar 7 uur geleden.
Die Pip
Pip zorgt die ochtend voor wat opschudding.
Pip graaft in z’n bakje voer. Ten strengste verboden! Vanuit ’t bed roept iemand; “Pip, zonder eten naar bed.” Ha, dat was de beste grap die ik hoorde vandaag.
Het maakt Pip dus allemaal niet uit wat er gezegd wordt. Hij zit voor de achterdeur en kijkt naar buiten. Hij kan er niet uit, omdat door het kattenluikje de afvoer van de airco zit.
Kikker
Op dat moment springt een enorme kikker door de tuin. Zijn ogen worden groot en wil er maar al te graag door. Lukt niet. Ik doe verslag wat ik zie…. En Tobias vindt dat prachtig. Hij lacht.
Ik laat Pip eruit. Die rent naar de kikker. Eenmaal aangekomen merkt hij dat de kikker veel groter is dan gedacht. Ook hier doe ik verslag van. Tobias geniet er van. De kikker springt naar Pip toe. Die op zijn beurt achteruitspringt. Pip schrikt. En loopt naar de achterdeur. “Laat me er in” lijkt ‘ie te zeggen. Ik doe de achterdeur open. Ik kijk de tuin in. De kikker is ook verdwenen.
Met de staart omhoog komt ‘ie binnen. “Hoi bangerik…” zeg ik.
Tobias giert het uit.
Vervolgens valt ‘ie in slaap. En hij slaapt lang.
Tot een uurtje of 14.00.
Luuk neemt afscheid
‘s Middags komt zijn vriend Luuk langs. Een minuut of 25. Het zijn intense minuten. Dit moment is waarschijnlijk het hoogtepunt. Maar ook zeker het dieptepunt. We weten zeker dat dit de allerlaatste keer is dat ze elkaar in levende lijve gezien hebben. Praten lukte ook niet meer.
Als ze weg zijn, zegt hij heel zacht: “het was fijn.”
Dan gaat hij rusten.
Elf woorden
Aan het einde van de middag komen mijn ouders. Plus mijn neefjes. De neefjes spelen buiten. Mijn ouders nemen afscheid. Tobias ligt in alle rust maar hij gaat niks meer in het gesprek bijdragen. De neefjes spelen bij ons achter in de bossen. Eén neefje valt uit de boom. Na een kort bezoekje gaan ze weg. We kijken nog naar de tour. De laatste etappe. Op de Champs Elysees. Tobias interesseert zich er niet meer voor. Hij dut en is weer wakker en weer in. Ik kijk, terwijl ik Tobias z’n hand vasthoudt nog wel.
Dan zegt Tobias:
“Het is op.
Ik heb geen energie.
Ik hou van jullie.”
Elf woorden.
Waarin alles staat hoe het is.
Het is klaar.
Het is af.
Alles wat nu nog komt, had niet meer gehoeven.
Leeg
Ik schrijf die avond een bonusdag. In mijn aantekeningen lees ik terug dat het nergens over ging. De slechtste bonusdag ever, de woorden zijn loos, het is leeg….. staat er. De bonusdag gaat over het eerste ongelofelijke gedeelte van de dag. Maar Tobias glijdt verder en verder weg. Er is gewoon geen houden meer aan.
Evelien en ik bespreken die avond wat we morgen gaan doen. We bellen Lisethe. Voor stelselmatige rust. Dormicum. Het is weer een stap dichterbij.
Vandaag ging het van Happy Hour naar uur U.