Hoe hou je in crisis-tijd de ruimte er in? (deel 2)

Ruimte. Rust. Ritme (klik hier voor de blog over ritme).
De drie ‘erren’ die voor mij ongelofelijk belangrijk waren. Tijdens Tobias’ ziek zijn, maar ook in de rouwperiode erna.

Ook nu in corona tijd heb ik er veel baat bij. Er is voor mij geen belangrijkste R. Maar als het even niet bij mij loopt, of ik voel dat het niet lekker gaat…. is het vaak iets met één van de erren aan de hand. En als ik daar aan ga werken/sleutelen/rommelen/veranderen hoop ik dat het daarna verbeterd is. Onmiddellijk krijg ik ook beelden (bijna filmisch) hoe dat in de tijd met Tobias ging.

Waar gaat ‘de ruimte’ over?

Ruimte gaat over jouw eigen space. Die is super-persoonlijk. Wat voor de één geldt, geldt voor de ander niet. Ik ben bijzonder gesteld op mijn eigen ruimte. Ik moet een zekere mate van zelf-verworven-beslissings-vrijheid hebben. Dan voel ik mij op m’n best. Het gaat dus over situaties waarin je zelf een invulling kan geven.
Over niet geremd worden.
Maar ook of je de ruimte ervaart.

Het ruimte-elastiek.

Ondanks diagnose gitzwarte van hersenstamkanker (overlevingskans 0,0%) hadden we een manier gevonden om volledig in het hier en nu te leven. Het kon ook niet anders. Bezig zijn met de toekomst had geen zin. Waarom niet zul je je misschien afvragen… er gebeurde op een dag nogal veel. En op basis daarvan moesten we handelen. Bijsturen en bijstellen. Niemand kon voorspellen hoe de dag zou verlopen. Dat ging dus maanden zo. Het elastiek was op ‘n zachtst gezegd nogal strak gespannen. Zonder dat we het door hadden zat er meer en meer spanning op het elastiek.
Hier en daar een rafelrandje of een ernstige inkeping.

Klaas.

Dus ik maakte een afspraak. Met Klaas. Psychiater. Professioneel vragensteller. En empatisch. Drie kwartier was de eerste keer voldoende om het ventiel te vinden en mijn hoofd leeg te maken.
Ik fietstte terug. Als herboren. Weet je wel wat ik bedoel?
Alsof het lente was…
Ik ademende heeeeeeel diep in en voelde de ruimte.

Alles goed Tobias?

Ruimte zit ook erg in taligheid. In het gesprek. In communicatie. Ik snap ook maar al te goed dat we in een bijzonder lastige situatie zaten. En dat iemand die we toevallig tegen kwamen eigenlijk niet zo goed wist wat ie moest zeggen.
Even een paar voorbeelden wat de ruimte in één keer deed wegnemen?
“Hey Tobias, alles goed?” En alle eigen space was weg.
“Het verlies moet ondraaglijk zijn, maar jullie moeten door”
Of na zijn overlijden: “Gelukkig heb je nog een dochter…” oef. Weg hier.
Of wat dacht je van deze dan (na zijn overlijden); ” jullie zullen de klap nog wel krijgen..”. Mazzel.

Allemaal au.

Hoe ik mijn eigen ruimte maak?

We werken thuis met een eigen-bedachte-gouden-rouw-regel. Komt altijd uit…… hebben we gemerkt.
Simpel.
En doeltreffend.

Je rouwt zoals je bent.
Je pakt je eigen ruimte.
Je geeft de ander de ruimte.