Whatever…..Pinkpop

Het uitgestrekte festivalterrein van Pinkpop is vanuit de lucht bekeken één grote mierenhoop. En mierenhopen zijn bijzonder georganiseerd. Als je over het terrein vliegt krijg je een goede indruk hoeveel mensen dat er zouden zijn. Maar sta je er tussenin of middenin…. dan valt het allemaal wel mee.
Hij is 16. Ik ben 45. De avondzon glijdt langzaam weg. maar dat deert niemand. Want alle mensen komen voor de muziek. En wij ook. Terwijl wij genieten en bij een zes-hoekige Krombacher bierstube staan speelt een band uit Manchester op de achtergrond. Speciaal voor hun zijn we hier. Misschien dronk hij wel zijn eerste biertje op Pinkpop met mij.

Terug.

Jaren terug is het zaterdag 16 juni 2018. Wij kijken naar de tv. Hij en ik. Het is me het momentje wel. Eentje die ik niet snel vergeet.

Pinkpop en Bier.

Het is de tweede dag van Pinkpop. Op de zaterdag schijnt de zon allemachtig fel. We kijken of we toevallig de buurtjes op tv zien. Want die zijn er altijd.
Bloedmooi weer is het. De reporter loopt een rondje over het festival terrein en allerlei mensen komen in beeld. Ook zij die een beetje te veel gehad hebben. Hij kijkt dan naar mij en lacht.
“Nou dat lus jij ook wel” zegt hij met een lach.
En dus is dat het teken voor mij om ook een biertje te pakken.

Oasis.

Na de rondgang over het terrein volgt het optreden van Oasis. Of eigenlijk moet ik zeggen…. Noel Galligher High Flying Birds. Ze spelen een mix van oud en nieuw. Ik kan je zeggen…. ik ga voor oud. Van de 12 songs die ze spelen zijn er 5 oud.
“Mooi” zegt ie. Het is ongelofelijk maar hij geniet hier van. We zitten zoooo in het moment, dat het einde van deze git-en gitzwarte rollercoaster er niet toe doet.
“Zeker mooi.” zeg ik.

Niet gebeuren.

Dan huil ik. Ik wil juist dit moment samen met hem 4 jaar later (als ik 45 ben) be-leven. Ik zie het namelijk helemaal voor me. Languit in het gras. Of aan de zeshoekige Krombacher bierstube. Ondergaande zon. En een biertje. En samen. Maar samen gaat waarschijnlijk niet gebeuren.
Nou….. laat dat waarschijnlijk maar weg.
Het gaat zeker niet gebeuren.
En weg is het moment.

Jeugd.

Ik: “Dit is een nummer tot ik jong was. Het is uit 1995 of 1996.”
Hij (verbaasd): “Oh.”
Ik: “De twee broers in de band maakten constant ruzie. Dat was voor hun de gewoonste zaak van de wereld.”
Dan spelen ze Don’t look back in anger.
Ik: “Ooooh dit is één van m’n favorieten. Het doet me denken aan vroeger.” Ik vervolg: “In het team waar ik in speelde, speelde Klippie. Hij had de cd in de auto en deze draaiden we altijd als we naar een wedstrijd gingen.”
Hij: “Klippie?”
Ik: ” Zo werd ie genoemd. De cd waar dit nummer op staat heet What’s the story morning glory.”

Ik kan aan zijn gezicht zien, dat de titel van de cd hem niet interesseert.
We zijn stil. En luisteren.

“Wat is jou favoriet? vraagt ie.
“Och ik vind veel nummers mooi. Maar vooral Whatever, en……. en Live Forever. ”

Grappig.

“Grappig dat je dat nog allemaal weet” zegt hij ineens als het nummer afgelopen is. “En nog grappiger dat dit er nu op is.”
Ja zo is het denk ik bij mijzelf. Maar veel mooier zou het zijn als we met z’n tweeën, vier jaar later… (nou vul maar in).

Ik pak mijn notitieboek.
Schrijf het op.
Voor later.

PS. de bonusdag van 16 juni vind je hier.