Hoe hou je in crisis-tijd de rust er in? (3)
Rust. Ruimte. Ritme.
De drie ‘erren’ die voor mij ongelofelijk belangrijk waren. Tijdens Tobias’ ziek zijn, maar ook in de rouwperiode erna.
Ook nu in Corona tijd heb ik er veel baat bij. Er is voor mij geen belangrijkste R. Maar als het even niet bij mij loopt, of ik voel dat het niet lekker gaat…. is het vaak iets met één van de erren aan de hand. En als ik daar aan ga werken/sleutelen/rommelen/veranderen hoop ik dat het daarna verbeterd is. Onmiddellijk krijg ik ook beelden (bijna filmisch) hoe dat in de tijd met Tobias ging.
Wat is ‘rust’?
Dat je dus niet iets moet. Dat je je rust vindt. Meestal is – tijd – de factor die ‘de rust’ verstoord. Deadlines. Dingen die moeten. Een stok achter de deur.
Maar het kan ook dat de omgeving schuurt. Het wasgoed wat net even te lang op het rek hangt en allang droog is. Geen puf om de boel op te ruimen en daardoor loop je achter de feiten aan. De achterstand loopt wat op, waardoor dat je je kleding gewoon van het wasrek pakt. Zulke dingen. En dat schuurt bij mij.
Ja…. dat hadden we dus niet. Toen we met z’n vieren waren.
We waren zo goed om te genieten van de dag. Een klein dagprogramma. En door een dutje knipten we de dag doormidden. Zonder na te (hoeven) denken wat er de volgende dag ging gebeuren. Ik moet je bekennen dat ik er bijzonder goed op ging.
Wat nou als Tobias nog geleefd had…
We lopen even een stukje. Noovie en ik. Ondertussen een paar handstanden en radslagen. Ineens vraagt ze: “wat nou als Tobias nog geleefd had?”. Ik weet niet wat uit te brengen. Het was by-far het beste hoofdstuk aan zijn helden-verhaal. Elke bonusdag die hij er aan wist te plakken…. mén waarom niet. Maar terwijl we verder lopen zijn er ook andere gedachtes. Hoe we dat hadden moeten volhouden. Hoe ons leven er dan had uitgezien. Hoe we er dan bij hadden gezeten.
Dan zeg ik: “stel dat hij nog had geleefd, hoe had je dat gevonden?”
Zij: “geweldig natuurlijk”
Ik: “en denk je dat we dat hadden volgehouden?”
Zij: “tuurlijk pap.”
Ik: “wat een vertrouwen Noovie, ik denk ook .”
Rafelig PTT-elastiekje.
In augustus 2018, na zijn overlijden, begon een nieuwe weg. De weg waar Tobias er niet meer was. Dat we even een eigen modus moesten vinden. Ik was zo kapot, dat ik door de rouw letterlijk omdonderde. Alles draaide. Ik wist ook niet waar te beginnen. Mijn gestel was in negen maand zooooo op proef gesteld… dat alle vanzelfsprekendheden weg waren. We hadden alles gegeven en alles was zo turbulent geweest, dat alles even tot rust moet komen. Ik was net als een elastiekje zo lang uitgerekt… dat ik lubberde. En rafelde. Als een oud PTT-elastiekje.
Old-skool middag dutje.
Ik besloot om ‘s middags te rusten. Alhoewel ik ‘s nachts goed sliep, had ik enorme behoefte aan slaap. Dus een old-skool middag dutje.
En door 10 keer heel diep in te ademen, was ik bij de zevende al vertrokken.
Ik zette geen wekker, maar gaf mezelf de rust die ik nodig had.
En stapje voor stapje ging ik vooruit. Ik merkte dat hetgeen wat ik gaf, goed was.
Dus dat old-skool middag dutje hield ik er mooi in.
En hoe ik mijn eigen rust maak?
Een lege agenda. 😉
Wandelen. Of hardlopen.
Een planning maken om overzicht te krijgen.
En het laatste laat zich raden.
Een dutje.
Een old-skool middag dutje.